O Mnie – Uśmiechnięte Oczy

No tak… Klasycznie się okazało, że swojego zdjęcia nie mam. Wszystkie, które znalazłem, są albo nieaktualne i już tak nie wyglądam, albo debilne. Wybrałem więc bardziej aktualne…

Cześć

Nazywam się Daniel i nie jestem fotografem.

Ja po prostu lubię robić zdjęcia, a najbardziej portrety. Sama zaś fotografia jest często dla mnie okazją do spotkania z ludzmi, których inaczej bym nie poznał. Zawsze lubiłem ludzkie twarze, a zdjęcie staje się jakby encyklopedią, dzięki której mamy czas, żeby ją dokładnie zbadać. Ostatnimi czasy intryguje mnie praca ze sztucznym światłem, więc w tym kierunku zaczynam podążać. Człowiek ma wpływ na to co powstaje i większe poczucie tworzenia. Wychodzi mi to raz lepiej, raz gorzej, bo jak to mawiał Ricky: „jestem samo-mądry, samoukiem jestem, uczyłem się obserwując życie i tak dalej, sam się uczyłem i na tym polega cała różnica”.
Przepadam za robieniem zdjęć na wydarzeniach związanych z historycznymi rekonstrukcjami, co jest swoistą podróżą w czasie oraz fascynuje mnie fotografowanie tańca. Fotografowanie tańca jest dla mnie trudne i stanowi wyzwanie, a równocześnie jest czymś na kształt pogoni za doskonałością. Co ciekawe, przez większość życia taniec mnie w ogóle nie interesował, a teraz stanowi dla mnie jakieś piękno formy i czasu. Pozostaje mi tylko próbować uchwycić to aparatem, bo na naukę jest już za późno. Taniec klasyczny oczywiście najpiękniejszy, pointy, releve i jest cudnie! Nie mam zbyt dużo okazji do robienia takich zdjęć, ale mam nadzieję, że kiedyś będe miał szansę zrobić studyjne zdjęcie o takim charakterze.

W zasadzie strasznie trudno mi napisać coś o sobie, więc postanowiłem spróbować innego podejścia. Kiedyś chciałem opracować swego rodzaju „polecajkę”. Umieścić na stronie rzeczy, na które się natknąłem i uważam za ciekawe. Teraz wpadłem na pomysł, żeby, zamiast pisać o sobie jakieś „okrągłe słowa”, zamieszczać w dziale „o mnie” co lubię. Z tego ktoś może wyciągać wnioski jaki jestem. Przy okazji zaś może znajdzie coś dla siebie. Trochę jak za dawnych czasów pytania nastolatków: „jakiej muzyki słuchasz?”, „a co czytasz?”.

Książka

No cóż… Obawiam się, że książki, które najbardziej lubię, to książki z jednego gatunku – Science Fiction, czyli dla części osób niepoważne. Wychowałem się na „Fantastyce” i już mi tak zostało. Zarówno s-f, jak i fantasy, to jest coś, po co zawsze z miłą chęcią sięgam. Kiedyś było tak, że nawet jak książka była świetna, ale nie s-f/fantasy, to i tak nie mogłem dobrnąć do końca. Powoli się to zmienia, ale nadal s-f jest na topie, chociaż książka historyczna zaczyna mnie coraz bardziej pociągać. Wybranie tytułów wcale nie jest takie proste. Powiedzieć, że się lubi „Władcę pierścieni”, to tak jakby nic nie powiedzieć. Przecież takie stwierdzenie zawęża pewnie do 1/4 populacji Ziemi.

Czytaj

Muzyka

Muzyka, której słucham ostatnio, bywa dziwaczna. Generalnie dosyć dużo gatunków mnie bawi, od ciężkiego brzmienia, przez jazz, blues, muzykę elektroniczną, po muzykę z gier, filmową, a kończąc na klasyce. Czasami zdaża się oczywiście, że coś z muzyki popularnej mi się spodoba, ale raczej są to pojedyncze utwory (z reguły sam jestem wtedy zaskoczony, np. Billie Elish When the Party is Over). Ciągle gust się zmienia. Kiedyś nienawidziłem poezji śpiewanej (oprócz Anny Szałapak), a teraz czasami nachodzi mnie, żeby z własnej woli puścić sobie Monikę Węgiel. Jednak to el-muzyka jest chyba moją największą miłością.

Czytaj

Film

Z filmem jest u mnie trochę, jak z książką. Gatunek s-f był zawsze pożądany. Zmieniło się to ostatnio. Kino moim zdaniem zarżnęło ten gatunek. Odkąd pojawiły się efekty wizualne generowane komputerowo, to CGI zastąpiło fabułę. Następnie Marvel zdemolował już nie tylko s-f, ale kino w ogóle. Brakuje mi też, dawniej popularnego, gatunku „miecza i sandałów”, czy też „płaszcza i szpady”. Ach te dawne produkcje z rozmachem. No ale czy ktoś teraz, przyzwyczajony do scrollowania filmików trwających około minuty, wytrzymałby 7 minutową uwerturę tylko z napisem „Overture” na ekranie (Ben-Hur), albo blisko czterogodzinnego Lawrence of Arabia? Chętnie zobaczyłbym powrót takiego kina albo filmu w stylu Le bossu z Danielem Auteuilem. Ostatnio była szansa z Napoleonem Ridleya Scotta. Nie wyszło. Pozostaje chyba tylko oglądać kolejne, nieudane adaptacje „Trzech muszkieterów”.

Czytaj

Inne

A co może być w „Inne”? Obrazy, gry planszowe, komputerowe i co się nawinie;). Sam nie wiem. Zobaczymy…

Czytaj

Książki

Trzej muszkieterowie – Aleksander Dumas

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat.

Hyperion (ang. Hyperion Cantos) – Dan Simmons

Niezwyciężony – Stanisław Lem

Solaris – Stanisław Lem

Głos Pana – Stanisław Lem

Ubik – Philip K. Dick

Trzy stygmaty Palmera Eldritcha – Philip K. Dick

Przez ciemne zwierciadło – Philip K. Dick

Czarna Kompania – Glen Cook

Muzyka

III symfonia – Górecki

Cudowna trzyczęściowa symfonia Henryka Mikołaja Góreckiego. Uwielbiam Lento. Cantabile-semplice. Nie jestem znawcą muzyki poważnej, ale tutaj mam swoje ulubione wykonanie. Sopran pani Zofii Kilanowicz mnie rozbraja. Próbowałem słuchać znanej Lisy Gerrard i nie byłem w stanie wytrwać do końca.